Από τον Γ. Μηλιώνη

Το ημερολόγιο έδειχνε τέλη Απριλίου 1944, όταν η τανάλια της φρίκης έσφιξε για μια ακόμα φορά τις καρδιές του λαού που διάβαζε στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας και στον κατοχικό Τύπο την εξής ανακοίνωση: «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες.



Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί (σσ: ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Με μπροστάρηδες τις οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που έδιναν στην κυριολεξία το αίμα τους, σηκώνοντας το βάρος της Εθνικής Αντίστασης, ξεκίνησαν πολύμορφες και μαζικές εργατικές, λαϊκές και φοιτητικές κινητοποιήσεις για να σωθούν από την εκτέλεση οι αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το Στρατόπεδο αυτό άρχισε να λειτουργεί στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 και ήταν ένα από τα πλέον σκληρά, από τα συνολικά 36 αντίστοιχα που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Ο αριθμός των κρατουμένων σε αυτό, που ανανεωνόταν συνεχώς, ξεπέρασε τους 3000. Στο κολαστήριο πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά με τις μητέρες τους. Νους και καρδιά της αντίστασης της οργάνωσης, της αγωνιστικής ανάτασης και καθοδηγητικός πυρήνας στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ήταν οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, που παραδόθηκαν από το αστικό κράτος στα κατοχικά στρατεύματα.

Το Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ήταν έρημο μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη του 1943, όταν έφτασαν από τη Λάρισα οι πρώτοι κρατούμενοι. Ήταν η περίοδος που η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε φουντώσει και το ΕΑΜ, με κύριο αιμοδότη και τροφοδότη του το ΚΚΕ, είχε ήδη εξελιχθεί στην κύρια πολιτική δύναμη, κύριο εκφραστή του αγώνα του λαού, για την απαλλαγή από τη χιτλερική, φασιστική κατοχή. Την ίδια περίοδο, ο ΕΛΑΣ, είχε ήδη απελευθερώσει μια σειρά από περιοχές στη χώρα.

Η ολοένα αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜικού κινήματος οδήγησε τις ιταλικές φασιστικές δυνάμεις, που έλεγχαν τις φυλακές-στρατόπεδα στη Νότια Ελλάδα, στην απόφαση να διαλύσουν εκείνα που βρίσκονταν σε επισφαλείς θέσεις. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας και των Τρικάλων μεταφέρθηκαν στη Λάρισα τον Μάιο του 1943, αλλά επειδή ακόμα και εκεί οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις δεν ήταν σίγουρες, στις 29 Αυγούστου 1943 επέλεξαν πάνω από 600 κρατούμενους και τους απέστειλαν σιδηροδρομικώς στην Αθήνα. Μεταξύ αυτών ήταν οι 243 κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, Ακροναυπλιώτες, από την εποχή του Μεταξά, και 20 Αναφιώτες. Ήταν οι κομμουνιστές δεσμώτες, που αφού το αστικό κράτος τούς αρνήθηκε τη συμμετοχή -που είχαν ζητήσει- στον Πόλεμο του 1940, τούς κράτησε στην Ακροναυπλία και την Ανάφη και με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα τους παρέδωσε στους ναζί. Επίσης, υπήρχαν και 327 ήρωες του Αλβανικού Μετώπου, αλλά και όσοι είχαν κατά καιρούς συλληφθεί στα μπλόκα.

Από τον Οκτώβριο του 1943 και μετά, στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου οδηγούνταν ολοένα και περισσότεροι κρατούμενοι, συλληφθέντες είτε σε μπλόκα, είτε από την Γκεστάπο. Οι τελευταίοι αρχικά οδηγούνταν στο αρχηγείο των «Ες-Ες» στην Αθήνα, το διαβόητο κτίριο της οδού Μέρλιν στο Κολωνάκι, προκειμένου να ανακριθούν και να βασανιστούν. Στη Μέρλιν, συντάσσονταν τα φυλακιστήρια για το Χαϊδάρι, καθώς και οι καταστάσεις των εκτελέσεων. Οι «Ες-Ες», τέθηκαν σχεδόν αμέσως επικεφαλής του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου, το οποίο ήταν στρατηγικής σημασίας γι’ αυτούς, διότι δεν ήταν απλώς ένας χώρος όπου κρατούνταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν τα παιδιά του λαού, οι αγωνιστές της Αντίστασης.

Οι διαδόσεις σχετικά με τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα που γίνονταν στο Χαϊδάρι, αποτελούσαν ένα από τα βασικότερα μέσα τρομοκρατίας του λαού για την προσπάθεια καταστολής εξεγέρσεων και της αντιστασιακής δράσης. Στόχος των χιτλερικών, ήταν το στρατόπεδο να μετατραπεί σε ένα είδους «φόβητρο» για τον ίδιο το λαό.

«Η διαμονή στο Χαϊδάρι έπρεπε να έχει κάτι το αβέβαιο, το αόριστο, το διαρκώς επικίνδυνο. Να γίνει ο μπαμπούλας, φόβητρο, συνώνυμο με το Χάρο και να παραδοθεί έτσι στη φαντασία του ευαίσθητου Λαού μας, που με τη δύναμη και τη γονιμότητά της το συμπλήρωνε, το τελειοποιούσε, και αυτόματα η δύναμη αυτή έμπαινε στην υπηρεσία του εχθρού. Το Χαϊδάρι ιδρύθηκε περισσότερο για τους έξω και λιγότερο για τους ίδιους τους κρατούμενους», Θέμος Κορνάρος: «Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου».

Στις 30 Απριλίου 1944, φάνηκαν στο Στρατόπεδο τα προμηνύματα της ματωμένης Πρωτομαγιάς, όταν έγινε γνωστή η γερμανική ανακοίνωση.

Οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές αμέσως κατάλαβαν ότι αυτοί ήταν που θα εκτελεστούν. Περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν. Συγκεντρώθηκαν αμέσως στο θάλαμό τους, αποχαιρέτησαν φίλους και συντρόφους τους κρατούμενους σε άλλα μπλοκ και νίκησαν τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια με τραγούδι και χορό.

Τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς, άρχισαν να διαβάζουν τα ονόματα όσων θα πήγαιναν για εκτέλεση. Όσοι άκουγαν τα ονόματά τους φώναζαν ζωηρά «παρών», αποχαιρετούσαν τους άλλους, ζητωκραύγαζαν για την Ελλάδα και τη λευτεριά, για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, και με σταθερό και περήφανο βήμα προχωρούσαν και σχημάτιζαν εικοσάδες, μπροστά στο Μπλοκ 15.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ

Διακόσια ονόματα. 200 ήρωες, 200 «Παρών!» Όταν ακούστηκε το όνομα Σουκατζίδης Ναπολέων, και η βροντερή απάντηση «Παρών!», όλο το στρατόπεδο πάγωσε. Έπαιρναν τον Ναπολέοντα, τον διερμηνέα του στρατοπέδου, το στήριγμα όλων των κρατουμένων. Η συγκίνηση μεγάλωσε πιο πολύ, όταν παρέδωσε τη σφυρίχτρα και τα χαρτιά στο δεύτερο διερμηνέα, Θανάση Μερεμέτη, λέγοντας του: «Θανάση, μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι Έλληνας κρατούμενος και εξυπηρετείς Έλληνες στρατιώτες. Να είσαι πάντα καλός μαζί τους. Στο πρόσωπό σου τούς αποχαιρετώ όλους».

Ο διοικητής Φίσερ πρότεινε στον Ναπολέοντα να τον εξαιρέσει. Ο Ναπολέων τον ρώτησε αν μετά την αφαίρεση του ονόματός του, η λίστα θα συμπληρωνόταν από άλλον κρατούμενο. Μετά την καταφατική απάντηση του Φίσερ, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εξαιρεθεί και να μπει άλλος αγωνιστής στη θέση του, προτιμώντας τον παλικαρίσιο θάνατο παρά την ταπεινή συναλλαγή.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Δέκα φορτηγά ξεκίνησαν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κουβαλώντας μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των μελλοθάνατων, όχι «αποχαιρετιστήρια» σημειώματα, αλλά πλήρους λεβεντιάς και περηφάνιας καλέσματα για αγώνα και εκδίκηση: «Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά»/ «Αγαπημένοι μου. Ο θάνατος δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για πάλη που διεξάγετε. Σφίξετε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα αυτή δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ»/ «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος»/ «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Όλοι πάμε στη μάχη».

Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής οι 200 χωρίστηκαν ανά 20άδες για να στηθούν στον τοίχο. Ακούστηκαν, δέκα φορές η ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος και δέκα φορές οι χαριστικές βολές. Τα πτώματα μετέφεραν στα φορτηγά οι επόμενοι 20 που ήταν για εκτέλεση. Πήγαιναν ως το απόσπασμα τραγουδώντας και χορεύοντας ώσπου να έλθει η σειρά τους. Οι φωνές τους πάσχιζαν να καλύψουν τους ήχους των όπλων: «Αδέλφια, γεια σας!», «Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω το ΕΑΜ! Ζήτω η Ελλάδα», «Εκδίκηση! Λευτεριά!»

«…10 η ώρα το πρωί, τους φέρανε και ως τις 12 το μεσημέρι βάσταξε κείνη η τελετή. Κατά εικοσάδες έβγαιναν και στήνονταν στον τοίχο. Αντίκρυ στον τοίχο, απάνω σε σιδερένια τρίποδα, στις γωνιές ήταν τα πολυβόλα. Και τα πυρά τους τα ‘ριχναν διασταυρωμένα. Μέσα στο χώρο της εκτέλεσης ήταν δύο εργάτες του Δήμου κι ένας παπάς. Ο παπάς εξομολόγαγε, τι του εξομολογιόντανε οι μελλοθάνατοι. Χαιρετίσματα στη γυναίκα μου. Ζήτω ο Κόκκινος Στρατός. Εκδίκηση. Ζήτω η ελευθερία. Πεθαίνουμε για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία. Δεν άντεξε για μια στιγμή ο παπάς, κάνει να στρίψει αλλού το πρόσωπο. Τον πρόγκιξαν οι Γερμανοί με τα πιστόλια. Ο κόσμος γύρω στα λοφάκια και τις ταράτσες στέκεται βουβός. Ακούγεται καθαρή – καθαρή η ομοβροντία και η ριπή της κάθε ομάδας. Τότε ο κόσμος όλος μαζί άρχισε να κλαίει. Κλαίγαν και οι γέροι και παιδιά. Λέγαν «Κατάρα – ανάθεμα». Σ’ όλο το διάστημα οι καμπάνες του συνοικισμού χτυπούσαν νεκρικά. Μια γυναίκα αστυφύλακα, που κοίταζε από ψηλά τρελάθηκε…

Ο κόσμος πήρε ξοπίσω τα καμιόνια, που φεύγαν με τα νεκρά κορμιά. Οι άνδρες βγάζαν στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και κουβαλούσανε λουλούδια.

Την ίδια μέρα όλοι οι γύρω συνοικισμοί κήρυξαν γενική απεργία.

2 ΜΑΗ 1944

Την επόμενη μέρα, ο λαός της Καισαριανής, αψηφά την τρομοκρατία και μετονομάζει το δρόμο που κύλησε το αίμα, την οδό Σκοπευτηρίου, σε «ΟΔΟ ΗΡΩΩΝ». Στους τοίχους του γράφεται το σύνθημα: «Αυτός ο δρόμος είναι ΔΡΟΜΟΣ ΗΡΩΩΝ. Τον διαβαίνουν οι λεβέντες του έθνους. Χτες 1 του Μάη τον διάβηκαν 200 παλικάρια».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες – / η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες/ αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον. / Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας», Γιάννης Ρίτσος: «Σκοπευτήριο Καισαριανής».





Από eleftheria.gr

Η τουρκική αστυνομία έκανε σήμερα χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει μια ομάδα περίπου 200 διαδηλωτών που ήθελαν να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, παρά τη σχετική απαγόρευση των αρχών.

Η Τουρκια γιορτάζει σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά σε συνθήκες έντασης, δύο εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα που ενίσχυσε σημαντικά τις εξουσίες του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση που διαλύθηκε από την αστυνομία ?κυρίως μέλη διαφόρων αριστερών οργανώσεων? κρατούσαν πλακάτ και πανώ όπου είχαν γράψει αντικυβερνητικά συνθήματα όπως "Ζήτω η Πρωτομαγιά, όχι στον δικτάτορα!". Τουλάχιστον ένας άνθρωπος συνελήφθη από αστυνομικούς.

Οι τουρκικές αρχές έχουν απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Ταξίμ και η αστυνομία έχει αποκλείσει την πρόσβαση στην περιοχή αυτή που έχει εξελιχθεί σε σύμβολο των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων στην Τουρκία.

Πάντως πολλές χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν την ίδια ώρα στο Μπακίρκοϊ, κοντά στο αεροδρόμιο Ατατούρκ, στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης.






AΠΕ

Εργατικά σωματεία, φορείς, φοιτητικοί σύλλογοι καθώς και οργανώσεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, που είχαν συγκεντρωθεί στο Μουσείο πραγματοποιούν πορεία με κατεύθυνση τη Βουλή. Οι συγκεντρωμένοι τιμώντας την εργατική Πρωτομαγιά διαμαρτύρονται «για την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η κυβέρνηση εφαρμόζοντας τα σχέδια της ΕΕ και του ΔΝΤ».

Όπως αναφέρουν στα καλέσματα τους η σημερινή μέρα είναι «ένας αγώνας ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν κεφάλαιο, κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ».

Με σύνθημα την «εναντίωση στα νέα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης, κόντρα σε παλιά και νέα μνημόνια», οι διαδηλωτές ζητούν να μπει ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας απαιτώντας «ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις» καθώς επίσης και «διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Με τρεις συγκεντρώσεις και πορείες τιμήθηκε στην Πάτρα η εργατική Πρωτομαγιά.

Η πρώτη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε μπροστά από το εργατικό κέντρο, στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, και συμμετείχαν μεταξύ άλλων, το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, εκπαιδευτικοί, γιατροί, ελεύθεροι επαγγελματίες, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι κ.ά.

Οι ομιλητές κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης τόνισαν μεταξύ άλλων ότι οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να επαναφέρουν τα κεκτημένα τους, τα οποία όπως είπαν, «ισοπέδωσαν και προσπαθούν να αποτελειώσουν οι νεοφιλελεύθερες και τροϊκανές πολιτικές, που εξαθλιώνουν την κοινωνία, εξοντώνουν τους εργαζόμενους και έχουν ως στόχο την κατάργηση των συνδικάτων». Επίσης απηύθυναν κάλεσμα προς όλους να δώσουν «ηχηρή απάντηση ενάντια στα μέτρα που προετοιμάζονται», διότι όπως υπογράμμισαν, «το οφείλουμε προς όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους και προς τα παιδιά μας, να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Η δεύτερη συγκέντρωση οργανώθηκε από το ΠΑΜΕ και συνδικάτα στην πλατεία Γεωργίου. Συμμετείχαν εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καθηγητές, δάσκαλοι, εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας, άνεργοι, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, καθώς και η δημοτική αρχή, με επικεφαλής τον δήμαρχο Πατρέων Κώστα Πελετίδη

Όπως σημείωσαν οι ομιλητές, «η αντεργατική- αντιλαϊκή βαρβαρότητα δεν έχει τέλος, αν δεν τη σταματήσουμε με τη δύναμη της οργάνωσής μας, με την απόφασή μας να την ανατρέψουμε». «Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ μαζί με τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο έχουν συμφωνήσει και με εκβιασμούς και απειλές θέλουν την ανοχή και συνενοχή των εργαζομένων, για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέα μείωση μισθών και μεροκάματων, νέα άγρια φοροληστεία με την μείωση του αφορολόγητου, νέα επιδρομή στις συντάξεις και πλειστηριασμούς για τα σπίτια του λαού», ανέφεραν μεταξύ άλλων, και απηύθυναν κάλεσμα για συμμετοχή «στον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς».

Η τρίτη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Τριών Συμμάχων και συμμετείχαν μέλη αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, μετανάστες, αλληλέγγυοι, καθώς και μέλη αντιεξουσιαστικών κινήσεων.

Μετά τις τρεις συγκεντρώσεις, ακολούθησαν πορείες στους κεντρικούς δρόμους της Πάτρας. Να σημειωθεί, ότι πριν ξεκινήσει η πορεία από το Εργατικό Κέντρο, μέλη της «Λαϊκής Ενότητας», αποχώρησαν και έκαναν την δική τους πορεία στο κέντρο της πόλης.

Επίσης, συγκεντρώσεις και πορείες για την εργατική Πρωτομαγιά πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Ελλάδας, όπως στο Αγρίνιο, στο Μεσολόγγι, στον Πύργο, στο Αίγιο, στην Ναύπακτο κ.α.

Με δύο διαφορετικές συγκεντρώσεις και αντίστοιχες πορείες τιμήθηκε στα Χανιά η εργατική Πρωτομαγιά

Η συγκέντρωση που οργάνωσαν το Εργατικό Κέντρο της πόλης το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς και οργανώσεις, πραγματοποιήθηκε στην πλατεία της δημοτικής αγοράς με τη συμμετοχή ωστόσο των πολιτών να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οργανωτών.

« Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης και να στείλουμε το μήνυμα της αντίθεσης στα μέτρα που λαμβάνονται», δήλωσε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Γιάννης Μανωλικάκης που κάλεσε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν δυναμικά στην προγραμματισμένη για τις 17 Μαΐου πανελλαδική απεργία της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.

Οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία της δημοτικής αγοράς πραγματοποίησαν στη συνέχεια πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η δεύτερη απεργιακή συγκέντρωση που οργανώθηκε από το ΠΑΜΕ πραγματοποιήθηκε στην πλατεία 1866.

«Ο λαός θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα και εγρήγορση.

Να αντιδράσει στα νέα μέτρα που έρχονται και να συμμετέχει δυναμικά στην πανελλαδική απεργία στις 17 Μαΐου». δήλωσε το μέλος της γραμματείας του ΠΑΜΕ Φώτης Ριγανάκος.

Οι συμμετέχοντες στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ πραγματοποίησαν πορεία στο παλιό λιμάνι των Χανίων και οργάνωσαν λαϊκό γλέντι στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων.





ΑΠΕ

Aκινητοποιημένα θα είναι τα τρόλεϊ την, 1η Μαΐου, ενώ τα λεωφορεία θα κινηθούν από 9 το πρωί έως 9 το βράδυ, και ο ηλεκτρικός από τις 8 το πρωί έως τη λήξη της βάρδιας, λόγω συμμετοχής των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Κανονικά θα λειτουργήσει το μετρό και το τραμ.

Ακινητοποιημένα θα είναι και τα τρένα και ο προαστιακός σιδηρόδρομος, ενώ τα δρομολόγια του μετρό δεν θα πραγματοποιούνται στο τμήμα Δουκ. Πλακεντίας προς το αεροδρόμιο και αντίστροφα, λόγω της 24ωρης απεργίας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών.

Δεμένα στα λιμάνια θα παραμείνουν τα πλοία τη Δευτέρα, με έναρξη την 00.01 και λήξη την 24.00 ώρα, της ίδιας ημέρας.

Με προσωπικό ασφαλείας θα λειτουργήσουν τα αστικά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης.

Από τον Γιώργο Μουργή

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
«Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.»



Σκέφτεσαι να γράψεις με αφορμή την σημερινό επέτειο της προσπάθειας του Αλέκου Παναγούλη, να τινάξει στον αέρα τον δικτάτορα Παπαδόπουλο μαζί με το σκυλολόι που τον συνόδευε και ξαφνικά κολλάς.



Αυτή η ασφάλεια που σου παρέχει η ιστορική μνήμη να αφουγκράζεσαι, να περιγράφεις από μακριά τον ηρωισμό και τη στάση που επέλεξε ο ίδιος ο Παναγούλης, εμπεριέχει μια ιδιοτελή αναίδεια καπηλείας. Έστω και άθελα σου.

Εμπεριέχει το ηδυπαθές της αναφορικότητας μας, σαν εμμονή μιας έπαρσης να ταυτιστείς εκ του ασφαλούς με τους αδικαίωτους αγώνες εκατοντάδων ηρώων.

Να τοποθετήσεις στην ιστορική ζυγαριά αυτόν τον ηρωισμό με άπλες περιγραφές σαν αντίβαρο για να αξιολογήσεις κατά το δοκούν το αίμα τους.



Ο Παναγούλης στα κελιά του Μπογατιού έγραφε τραγούδια, ποιήματα, απομνημονεύματα με το ίδιο του το αίμα χωρίς κανείς βασανιστής ή δεσμοφύλακας να αντιληφθεί που έβρισκε το μελάνι.

Τα αόρατα της ψυχής του μεταποιημένα στα ορατά ενός μοναχικού αγώνα για λευτεριά, βουτώντας τη πένα μέσα στις πληγές που προκαλούσαν οι βασανισμοί, αποτυπωμένα στους τοίχους της απομόνωσης. Ο Παναγούλης με το δικό του αίμα δεν έγραφε για να λευτερωθεί ο ίδιος. Να λευτερώσει εμάς ήθελε.

Τις επόμενες γενιές για την ακρίβεια που χάσκουν μόνες και αμετανόητες από το δίδαγμα.

Δεν αποτελεί υπερβολή ο χαρακτηρισμός που του αποδόθηκε σαν ο μεγαλύτερος ήρωας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ποιος ασχολείται  όμως με τέτοιους τίτλους όταν ο ίδιος τους είχε αποποιηθεί, καθιστώντας τους υπερφίαλους ή ανεπαρκείς για να αποδώσουν το έργο αντίστασης για ελευθερία ως αντάλλαγμα, προκαλώντας πάντα με το χορό του αυτό, τον θάνατο.



Πόσο πίκρα και στεναχώρια μπορεί να κρύβει σήμερα, μαζί με την παρέα του, τον  Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Λαμπράκη, τον Μουστακλή, τον Μανδηλαρά, τον Πέτρουλα, τον Καράγιωργα, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Τεμπονέρα και τόσους άλλους για το τραπέζι της ιστορίας που έστρωσαν, παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές καθώς εμείς το αγνοήσαμε επιδεικτικά και απαξιωτικά, όσο και τους ίδιους, επιτρέποντας στο κατώφλι μας να επωάζονται τα αυγά του φιδιού που δεν πρόλαβαν να τσακίσουν.  

«Ακόμα και ο Οδυσσέας στο τέλος έφτασε στην Ιθάκη και ξεκουράστηκε», του έλεγε η Φαλάτσι.

«Φτωχέ Οδυσσέα», μονολόγησε ο Παναγούλης, δίνοντας της να διαβάσει ένα ποίημα που είχε γράψει ο ίδιος:

«Οδυσσέα σαν βγήκες στην Ιθάκη

τι δυστυχία θά ‘νιωσες

Αφού κι άλλη ζωή μπροστά σου είχες

γιατί τόσο νωρίς να φτάσεις;

Χωρίς σκοπό έμεινες πια
από μεγάλος έμεινες μικρός
«Πιο μακρινή ας ήταν η Ιθάκη»
πιστεύω πως ψιθύρισες
και πως δεν θέλησες
καινούρια πια Ιθάκη να ζητήσεις
γιατί φοβήθηκες
πως και σ’ αυτή νωρίς θα φτάσεις

Απ’ την αρχή έπρεπε
αλλιώτικη Ιθάκη να ζητούσες
Ιθάκη όμορφη και μακρινή
που να τη φτάσει
δεν ζητά μονάχα ένας

Τέτοια δεν ήταν η δική σου
αφού μονάχος την ποθούσες
κι αν όμορφη την είδαν οι πολλοί
στην πέννα ενός Ομήρου το χρωστάει».

Αυτός ήταν ο Παναγούλης και λέω σήμερα να τον θυμηθούμε μέσα από τα ποιήματα του που μας σημάδεψαν από τη πρώτη νιότη μας.



«Η πολιτική είναι καθήκον, η ποίηση είναι ανάγκη».

Ειδικά όταν γράφεται με αίμα. Ακόμα κι αν η Φαλάτσι, στο βιβλίο της για τον  δικό της Αλέκο, «Ένας Άνδρας» γράφει: «το αίμα – του μαχητή – και τα σκατά – της Ιστορίας – αποκτούν το ίδιο χρώμα». Ακόμα κι αν όπως σημειώνει: «Τον Αλέκο τον δολοφόνησε η πολιτική των πολιτικών».

Η πρώτη έκδοση «Τα ποιήματα του Αλέξανδρου Παναγούλη» προλογίζεται με μια εξαιρετική εισαγωγή από τον σπουδαίο άνθρωπο της Τέχνης του κινηματογράφου Πιέρ Πάολο Παζολίνι.

Ο Παζολίνι, προσεγγίζει την ποίηση του Παναγούλη. επισημαίνοντας: «όσο πιο καθαρά σωματικό, σαρκικό, άθλιο είναι το βάσανο, τόσο πιο άυλο, πνευματικό, υψηλό είναι το ιδεώδες. Ο Παναγούλης δεν έθεσε ποτέ στον εαυτό του το πρόβλημα της λογοτεχνίας, απλώς υιοθέτησε την αντίληψη για τη λογοτεχνία που είχε μέσα του και τη χρησιμοποίησε».



Τα ποιήματα του επισκιάστηκαν από την πολίτικη και αγωνιστική διαδρομή του. Αναρωτιέμαι όμως αν το ποίημα παρακάτω γράφονταν από έναν σπουδαίο ποιητή Έλληνα ή ξένο ποια τύχη στο λογοτεχνικό στερέωμα θα είχε; Από την άλλη πάλι ποιος έγραφε ποιήματα με αίμα μετά από βασανισμό, πετάμενος στον οιονεί τάφο της απομόνωσης;

«Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα την μπογιά.

Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δεν βρήκαν

Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν».

Δεν πρόκειται για καμιά λογοτεχνική αγιοποίηση του Παναγούλη. Έξαλλου ο ίδιος αντιπαθούσε κάθε θρησκευτικό συμβολισμό:«Θέλω να προσευχηθώ, με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω», σημείωσε ο ίδιος. Όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει στον Θεό, απάντησε: «Δεν θεωρώ τον Χριστό γιο του Θεού, αλλά γιο του ανθρώπου. Το απλό γεγονός ότι η ζωή του επινοήθηκε από την ευχή να μαλακώσει ο ανθρώπινος πόνος, το απλό γεγονός ότι βασανίστηκε και πέθανε για τους ανθρώπους και όχι για τη δόξα του Θεού, είναι αρκετά για να με κάνουν να τον θεωρώ μεγάλο».
«Θέλω να προσευχηθώ
με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω

Θέλω να τιμωρήσω
με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω

Θέλω να προσφέρω
με την ίδια δύναμη πού ’θελα στο ξεκινήμα

Θέλω να νικήσω
αφού δεν μπορώ να νικηθώ»



Ο  Θεοφιλογιαννάκος, ο αρχιβασανιστής στο Μπογιάτι, επί τρία χρόνια τρυπούσε με καυτές βελόνες την ουρήθρα του Παναγούλη για να εισπράξει στο τέλος εκείνο το αμίμητο από τον βασανιζόμενο του: «Ρε, παπαδοπουλάκι», του είπε μια μέρα όπως τον είδε να πλησιάζει κρατώντας την καυτή βελόνα, «δεν κουράστηκες να παίζεις με το πουλί μου; Τόσο αχόρταγος πούστης είσαι;».

«Κέρδιζα μια ζωή
Ένα εισιτήριο για το θάνατο
Και ταξιδεύω ακόμη
Κάποιες στιγμές
νόμισα πως έφτανα
στου ταξιδιού το τέλος.
Μα έκανα λάθος.
Εκπλήξεις ήταν μόνο
της διαδρομής».

Ο Παναγούλης μια ερωτική μέρα μοιρασμένη ανάμεσα στην ανεμελιά και την Οριάνα του, σχεδόν προφητικά της λέει: «Θα πεθάνω κι εσύ θα γράψεις ένα βιβλίο για μένα».

«Αλέκο, είσαι τρελός!», απαντάει η Φαλάτσι σκασμένη στα γέλια: «Κι αν πέθαινα εγώ πριν από σένα ή μαζί με σένα;».

«Όχι, όχι», ανταπαντά: «Δεν θα πεθάνεις ούτε πριν από μένα, ούτε μαζί με μένα… Διότι πρέπει να διηγηθείς την ιστορία».

«Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δε μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις».
Αντί επιλόγου, όπως δημοσιεύθηκε στην Φιλολογική Βραδυνή, στις 13-4-2004:



«Το βιβλίο του πια το βρίσκεις σε ελάχιστα βιβλιοπωλεία. Μήτε μια έκδοση από το Υπουργείο Παιδείας ή το Υπουργείο Πολιτισμού – έστω από την Βουλή των Ελλήνων ή την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μήτε μια φωτογραφία του στα στρατόπεδα – κι ας είναι αυτός που, μαζί με τον χαμένο αδελφό του και μερικούς άλλους, έσωσαν την τιμή του ελληνικού στρατού. Ο αναγνώστης απορεί – μα γιατί τούτες οι παραλήψεις;

Μην ξεγελιέσαι – δεν είναι παραλήψεις: ο Παναγούλης ενοχλεί – ως μνήμη, ως ανθρώπινο σήμα, ως πολιτικό αίτημα, ως τραγικό άλμα.

Ναι, ο Παναγούλης ενοχλεί και θα ενοχλεί για πάντα τους Μεγάλους Αδελφούς, τους Μεγάλους Βασιλιάδες, τους Μεγάλους Αρχηγούς κι όλους τους ρουφιάνους τους, όσους λογαριάζουν τους ανθρώπους για υπηκόους, για σκλάβους, για υποτελείς, για καύσιμο της Ιστορίας.

Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί τα αρχίδια του έφταναν ως τον αστράγαλο, γιατί δεν σκεπάζεται από τα ψέματά τους, τις φενάκες τους, τους οπορτουνισμούς τους, τις δημαγωγίες τους, τις Νέες Εποχές τους, ενοχλεί γιατί δεν λογάριαζε μήτε το Μπογιάτι, μήτε το Κολοσσαίο, μήτε το Γκουαντανάμο, μήτε τις νυχτερινές περιπόλους των φιλήσυχων πολιτών, μήτε καν το διάλειμμα για τις διαφημίσεις.

Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν ήταν ελέγξιμος, διαπραγματεύσιμος, συζητήσιμος, λελογισμένος, προβλεπόμενος, ανταλλάξιμος, ενοχλεί γιατί δεν φοβότανε τίποτε και κανέναν, μήτε τα φλογοβόλα, μήτε τους παπάδες, μήτε τον διαλεκτικό ιστορισμό, γιατί ζωντάνευε τους τοίχους του τάφου του μοναχός του, κι όταν οι βασανιστές του βάζαν πυρωμένες βελόνες στην ουρήθρα εκείνος γελούσε και τους έφτυνε.

Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί, να οριοθετηθεί, να γίνει ηρωικό παρελθόν, γλυκιά συναίνεση, Κυριακή Προσευχή, Σύμβολο της Πίστεως, γιατί δεν σταματιέται με τίποτε και με κανέναν, παράφορο αίμα μέσα στις φλέβες, χαλάει την σύμπνοια των ιδεών, χουγιάζει τους χωροφύλακες, ακυρώνει τα πολυβόλα των τυράννων.



Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν αποσύρεται, δεν γίνεται πεπρωμένο, άγαλμα, διαφημιστική αφίσα, σύνθημα της ένδοξης πλειοψηφίας, πακέτο προς διανομή’ ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν τελειώνει – γιατί παραμένει λαχάνιασμα, πυρωμένη ματιά, μοναχική αποκοτιά, ερωτικός σπασμός και πιρουέτα θανάτου.

Εξάλλου, λένε, η παλιά μάχη τέλειωσε. Πλέον κανένας μεγάλος βασιλιάς δεν έχει προηγούμενα με κανέναν. Τώρα πια ζούμε τον καιρό της ειρήνης – έτσι λένε.

Γι αυτό, λοιπόν: ξεχάστε τον Παναγούλη κι ανοίξτε την τηλεόραση. Θα σας δείξουμε ημέρες λελογισμένα ηλιόλουστες, όσες και όσο χρειάζεται για να μην διαμαρτυρηθεί κανένας για τη βαρυχειμωνιά, σφυγμομετρημένους ψεύτες, εμπόρους του προσώπου τους, φτηνούς δημαγωγούς, χαμογελαστούς φασίστες που θα σας εξηγήσουν την αναγκαιότητα της Χιροσίμα, οργανικούς διανοούμενους που θα τάξουν άφθονη Ιστορία για όποιον συμφωνεί – γενικότερα: ομορφιές, ρόδινα ακρογιάλια, δωμάτια με θέα, καουμπόιδες που καθαρίζουν τους κακούς, χαρούμενες γιορτές των χορτάτων, χάρτινο ουρανό και χάρτινη θάλασσα, υποκατάστατα ψωμιού και υποκατάστατα αγάπης, καλούς Θεούς που αγαπούν τα υπάκουα παιδιά, κακούς διαβόλους για να κρατούν τα γκέμια, και πολλούς πολλούς εφιάλτες για να γεμίσουν την χαρούμενη μοναξιά σας.

Μα κάπου στα βάθη της νυχτερινής απελπισίας, μέσα στην αφόρητη ερημία ενός πλήθους που έμαθε να πλαγιάζει με μικρές υπογλώσσιες δόσεις «προσαρμοσμένης λογικής» (όπου οι πλούσιοι ζούνε και οι φτωχοί πεθαίνουν), μέσα στα σπίτια με τα ενισχυμένα κουφώματα, τα διπλά τζάμια, τις τριπλές κλειδαριές, τα τετραπλά τηλεκοντρόλ, ένας παλιός σπασμός λογχίζει τον νου μας, βάνει φωτιά στα δήθεν όνειρά μας, καταστρέφει τη νύχτα μας.
Οι πεινασμένοι, οι βασανισμένοι, οι εξόριστοι, οι μετανάστες, οι απόκληροι και καταφρονεμένοι του πάντοτε θαυμαστού καινούριου κόσμου στέκουν εκεί έξω και περιμένουν. Όσοι πηγαίνουν στο παράθυρο, κάποτε βλέπουν τους θαμπούς ίσκιους τους. Και κάποιος, χρόνια πεθαμένος, χνωτίζει το τζάμι:

«Πλούσιοι» και φτωχοί Έλληνες ανά νομό
Αποκαλυπτικά είναι τα στατιστικά στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων για τα εισοδήματα και τα ποσά των φόρων που πλήρωσαν οι φορολογούμενοι ανά νομό σε ολόκληρη την Ελλάδα. Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο ότι σχεδόν 2 εκατ. φορολογούμενοι ή 1 στους 3 δηλώνει «φιλοξενούμενος».
Σε σύνολο 6,19 εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων 1.965.197 φορολογούμενοι συμπλήρωσαν τον κωδικό της φιλοξενίας.

Το 2011 οι φορολογούμενοι που δήλωναν φιλοξενούμενοι ανέρχονταν σε 1.361.852 άτομα. Δηλαδή μέσα σε μία πενταετία ο αριθμός των ατόμων που εμφανίζονται ως φιλοξενούμενοι αυξήθηκε κατά 44,3% ή 603.345. Η εκτεταμένη φιλοξενία φανερώνει τις συνέπειες της κρίσης.

Χιλιάδες άνεργοι, ηλικίας ακόμη και άνω των 30 ή 40 ετών, εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς τους, αδυνατώντας να συντηρήσουν το δικό τους σπίτι. Επίσης χιλιάδες ηλικιωμένοι φιλοξενούνται σε σπίτια συγγενικών τους προσώπων προκειμένου να απολαμβάνουν τη φροντίδα τους.

«Πλούσιοι» και φτωχοί Έλληνες ανά νομό

Οι Αθηναίοι, οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής, του Πειραιά, της Χίου, της Θεσσαλονίκης αλλά και οι κάτοικοι του Νομού Κοζάνης δηλώνουν κατά μέσο όρο τα υψηλότερα εισοδήματα σε όλη την επικράτεια, ενώ στον αντίποδα βρίσκονται οι φορολογούμενοι που κατοικούν στη Ροδόπη, την Ευρυτανία, την Ηλεία, την Αιτωλοακαρνανία και τη Ζάκυνθο.

Συγκεκριμένα, κατά μέσο όρο οι πιο «πλούσιοι» φορολογούμενοι βάσει του μέσου δηλωθέντος εισοδήματος κατοικούν στην Αθήνα, αφού 1.701.233 οικογένειες δήλωσαν το περασμένο έτος μέσο εισόδημα 15.435 ευρώ και πλήρωσαν φόρο κατά μέσο όρο 2.014 ευρώ. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας αν και βρίσκονται στην κορυφή με το υψηλότερο μέσο δηλωθέν εισόδημα έχουν υποστεί ισχυρό πλήγμα από την κρίση, γεγονός που αντανακλάται στα εισοδήματα που δηλώθηκαν στην εφορία.

Το 2012 το μέσο δηλωθέν εισόδημα των Αθηναίων είχε ανέλθει σε 19.554 ευρώ ενώ πέρυσι προσγειώθηκε ανώμαλα στις 15.435 ευρώ. Δηλαδή μέσα σε πέντε χρόνια το μέσο δηλωθέν εισόδημα των φορολογούμενων της Αθήνας συρρικνώθηκε κατά 21% ή 4.119 ευρώ. Στη δεύτερη θέση βρίσκονται οι φορολογούμενοι της Ανατολικής Αττικής, οι οποίοι δήλωσαν μέσο εισόδημα 15.088 ευρώ από 18.348 που είχαν εμφανίσει στην εφορία το 2012 και ακολουθούν οι Πειραιώτες με μέσο εισόδημα 12.525 ευρώ όταν το 2012 δήλωναν κατά μέσο όρο 16.055 ευρώ. Στην τέταρτη θέση ανέβηκαν οι φορολογούμενοι της Χίου που δήλωσαν κατά μέσο όρο 12.523 ευρώ ενώ αντίθετα σε χαμηλότερη θέση βρέθηκαν οι φορολογούμενοι του νομού Κοζάνης ευρώ με μέσο εισόδημα 11.759 ευρώ από 16.007 ευρώ που είχαν δηλώσει στην εφορία το 2012.

Οι «φτωχοί» νομοί

Στους 10 πιο φτωχούς νομούς της χώρας, βάσει των δηλωθέντων εισοδημάτων των φορολογουμένων που κατοικούν σε αυτούς, είναι ο νομός Ροδόπης αφού οι φορολογούμενοι που κατοικούν στον εν λόγω νομό δήλωσαν το προηγούμενο έτος μέσο ετήσιο εισόδημα μόλις 8.540 ευρώ, κάτω δηλαδή από το αφορολόγητο όριο των 8.636 ευρώ που ισχύει σήμερα για μισθωτούς, συνταξιούχους και αγρότες που δεν έχουν παιδιά ευρώ. Το 2012 τα νοικοκυριά στη Ροδόπη είχαν εμφανίσει εισόδημα 11.708 ευρώ.

Τη λίστα με τους φτωχούς νομούς περιλαμβάνονται οι φορολογούμενοι της Ευρυτανίας με μέσο δηλωθέν εισόδημα 8.591 ευρώ, της Ηλείας με 8.593 ευρώ και της Αιτωλοακαρνανίας με μέσο εισόδημα 8.620 ευρώ. Πληθυσμιακά ο νομός με τους λιγότερους φορολογουμένους παραμένει αυτός της Ευρυτανίας, καθώς φορολογική δήλωση υποβάλλουν μόλις 9.108 νοικοκυριά

Με στάση εργασίας την Δευτέρα 1η Μαΐου ,από την έναρξη της βάρδιας έως τις 8 το πρωί, θα συμμετάσχουν οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρικό (ΗΣΑΠ) στις κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς.
Κανονικά θα λειτουργήσει το μετρό και το τραμ.

Σημειώνεται πως τα δρομολόγια του μετρό δεν θα πραγματοποιούνται στο τμήμα Δουκ. Πλακεντίας προς το αεροδρόμιο και αντίστροφα, λόγω της 24ωρης απεργίας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών. Ακινητοποιημένος θα παραμείνει και ο προαστιακός σιδηρόδρομος. «Η φετινή Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο ημέρα μνήμης για τα αμέτρητα θύματα της εργατικής τάξης που αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και αφετηρία νέων αγώνων σε μια κρίσιμη περίοδο για την χώρα» αναφέρει σε ανακοίνωση της η Ένωση Εργαζομένων ΗΣΑΠ και τονίζει πως η εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να γίνει αφετηρία νέων αγώνων και ορόσημο ενωτικών αγώνων και διεκδικήσεων.

Η Πρωτομαγιά καθορίστηκε ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας με Υπουργική Απόφαση. Φέτος πέφτει Δευτέρα. Την Πρωτομαγιά απαγορεύεται η απασχόληση των μισθωτών και η λειτουργία των επιχειρήσεων, εκτός από αυτές που λειτουργούν νόμιμα κατά τις Κυριακές και τις ημέρες αργίας όπως π.χ επιχειρήσεις στον τομέα Υγείας, Τουρισμού, Συγκοινωνίας, εργοστάσια συνεχούς λειτουργίας κ.λπ.

Ειδικότερα:

Α)Για τους εργαζόμενους που αμείβονται με ημερομίσθιο και δεν θα απασχοληθούν κατά την 1η Μαΐου δικαιούνται να λάβουν το καταβαλλόμενο ημερομίσθιό τους χωρίς καμία προσαύξηση.
Για τους εργαζόμενους που αμείβονται με ημερομίσθιο και θα απασχοληθούν κατά την 1η Μαΐου θα λάβουν το συνήθως καταβαλλόμενο ημερομίσθιο και προσαύξηση 75% που θα υπολογιστεί στο νόμιμο ωρομίσθιό τους για όσες ώρες απασχοληθούν.

Β)Σε περίπτωση που αμείβονται με μηνιαίο μισθό, εάν η επιχείρηση λειτουργεί κατά τις Κυριακές και αργίες θα λάβουν μόνο προσαύξηση 75% που υπολογίζεται στο νόμιμο ωρομίσθιό τους για όσες ώρες απασχοληθούν, ενώ αν πρόκειται για επιχείρηση που αργεί και εκτάκτως λειτουργήσει την 1η Μαΐου θα λάβουν επιπλέον της προσαύξησης 75% (επί του νομίμου ωρομισθίου τους) και τόσα ωρομίσθια του καταβαλλόμενου μισθού για όσες ώρες απασχολήθηκαν



ergasianet

Από τον Πάνο Ντούλα, καθηγητή Αγγλικής Γλώσσας στο νυχτερινό ΕΠΑΛ Κορίνθου

Όπως αναφέρει μεταξύ άλλων ο συγγραφέας της μελέτης: «Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς το πόσο “αποτελεσματικά” ήταν αυτά τα μέτρα στην περικοπή του κόστους για την Εκπαίδευση στην Ελλάδα. Οι επίσημες πηγές από τις Εισηγητικές Εκθέσεις των Προϋπολογισμών του Υπουργείου Οικονομικών δείχνουν καθαρά την εικόνα μείωσης και σταθεροποίησης σε χαμηλά επίπεδα».

---

ΕΔΩ για να διαβάσετε το πλήρες κείμενο της μελέτης

 

Παν. Λαφαζάνης: Ελεύθεροι δρόμοι χωρίς μπάρες και απανωτά πανάκριβα διόδια

Με πρωτοβουλία του Κινήματος ΑΛ.ΑΝΥ.Α (Αλληλεγγύη – Ανυπακοή – Ανατροπή) και με την στήριξη και συμμετοχή της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε), πολλές δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες συγκεντρώθηκαν σήμερα Σάββατο (29/4) στις 4 μμ στα διόδια της Ελευσίνας.

Οι αγωνιστές και αγωνίστριες από την ΛΑ.Ε, τα ΑΛ.ΑΝΥ.Α, το ''Μέτωπο Νίκης'' και ανένταχτοι/-ες άνοιξαν ειρηνικά τα διόδια και περνούσαν ελεύθερα, χωρίς να πληρώνουν, πάνω από δύο ώρες τα αυτοκίνητα.

Η συμβολική αυτή κινηματική δράση βρήκε ενθουσιώδη απήχηση στους πολίτες, οι οποίοι κόρναραν πανηγυρικά με το πέρασμά τους από τα διόδια, χαιρετούσαν με το σύνθημα της νίκης, έκαναν ανάρπαστα τα φυλλάδια και προέτρεπαν τους αγωνιστές να συνεχίσουν την προσπάθειά τους μέχρι το τέλος.

Το μεγάλο πανό της ΛΑ.Ε έγραφε το σύνθημα «Η κυβέρνηση κάνει φιέστες, οι εργολάβοι κερδοσκοπούν, ο λαός πληρώνει. Μεγάλο πανό είχε κρεμάσει στον χώρο των διοδίων και το κίνημα ΑΛ.ΑΝΥ.Α.

Η κινηματική δράση από τα ΑΛ.ΑΝΥ.Α και την ΛΑ.Ε, στην οποία έδωσαν το παρόν το «Μέτωπο Νίκης» και εκπρόσωποι του Κόμματος Πειρατών, με πολλούς ανένταχτους πολίτες και τις γύρω περιοχές, ήρθε ως απάντηση στα εγκαίνια και τις γιορτές που στήνει τελευταία η κυβέρνηση με αφορμή τον άνοιγμα νέων δρόμων, ακόμα κι αν τα έργα δεν έχουν ολοκληρωθεί καν!

Η διαμαρτυρία αφορά και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση κομπορρημονεί για έργα, που όμως προκαλούν δια των υψηλών διοδίων, μεγάλη επιβάρυνση στους πολίτες!

Στην αγωνιστική διαμαρτυρία στα διόδια έδωσε το παρόν ο Γραμματέας του Π.Σ της ΛΑ.Ε Παν. Λαφαζάνης και πολλά στελέχη της ΛΑ.Ε, ανάμεσα στα οποία είδαμε τον Δημ. Στρατούλη, τον Στ. Λεουτσάκο, την Δέσπ. Σπανού, τον Παν. Μαντά, τον Τ. Μαυρόπουλο, τον Βασ. Πριμικήρη, την Μ. Μπαρσέφσκι κ.ά.

Το παρόν έδωσαν, επίσης, στην διαμαρτυρία η Ραχήλ Μακρή, επικεφαλής του «Μετώπου Νίκης», ο Θανάσης Γούναρης από το Κόμμα Πειρατών και φυσικά ο Τάσος Καραγιώργος από τα ΑΛ.ΑΝΥ.Α, ψυχή της προσπάθειας και της πρωτοβουλίας.

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ

Στη διάρκεια της δράσης ''ελεύθεροι δρόμοι χωρίς μπάρες'', ο Παν. Λαφαζάνης έκανε στα μέσα ενημέρωσης την παρακάτω δήλωση:

''Θέλουμε ελεύθερους δρόμους, χωρίς μπάρες και πανύψηλα διόδια και μάλιστα κάθε λίγα χιλιόμετρα.

Οι πολίτες πληρώνουν ακριβά τέλη κυκλοφορίας, δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν από πάνω και πολλαπλά πανύψηλα ''τέλη'' αυτοκινητοδρόμων.

Σε λίγο, αν δεν έχει συμβεί ήδη, τα ταξίδια θα γίνουν είδος πολυτελείας και οι εθνικοί δρόμοι θα συνιστούν ασφαλτοστρωμένο αξιοθέατο απαγορευτικό για διέλευση.''


”


















πηγή iskra.gr